2 juni 2019
FREE SOLO 2
Dag 92/100
TERUGBLIK
Of Free Solo deel 2. Zo kan ik deze blog ook noemen. Maar het voelt niet meer zoals in Free Solo 1. Toen was ik hyper alert, bewust en bang - zoals het hoort, als je een gevaarlijke gladde berg beklimt zonder touw.
Nu zit ik op één van de rustige stukken van die berg. Heb je de film gezien? Richting het einde vliegt, springt en hopt de klimmer over relatief makkelijke gedeelten. Als een berggeit. Nog steeds belachelijk moeilijk en gevaarlijk, maar voor wat hij net achter de rug had - een eitje.
Zit ik in dat stadium van schrijven? Een eitje? Dat is te optimistisch. Ik geloof ook niet dat ik op dat punt wil komen, want dan wordt het saai. Maar meer ontspannen ben ik wel. Ik heb nog 10 dagen te gaan. Dat klinkt alsof het een straf is. Dat is het niet. Ik geniet er met volle teugen van. Vermoeiend is het bij vlagen wel. Het kost tijd en die zoek ik tussen de bedrijven Thuis en Werk door. De techniek is niet te onderschatten, alles online zetten en juist linken. Dat kost soms meer tijd dan het schrijven zelf.
Ik kijk er wel stiekem naar uit dat ik niet meer elke dag hóef te schrijven. Dat hoeft nu natuurlijk ook niet. Maar dat heb ik wel met mezelf afgesproken en zo ook een beetje met jullie. En precies dat aspect, die discipline, daar is het 100 dagen project voor bedoeld, destijds aan de Yale School of Art, om studenten creatieve discipline bij te brengen. Want het is doen doen doen. Ook als je niet tevreden bent. Dan leer je leren. Namelijk dat je je ontwikkelt terwijl je doet. ‘Het water wordt niet warm als je op de rand van het bad blijft toekijken’, zei één van mijn leraren ooit.
Twintig verhalen schreef ik alweer, sinds de vorige keer dat ik jullie sprak in Free Solo 1.
Het eerste verhaal, over Kersen, waar ik meteen zin in krijg nu ik het woord noem. Kersen zijn zoet, zinnelijk, succulent en vol leven. Zo ook het verhaaltje. Achterop gaat niet over achterop de fiets, al is dat ook een leuk verhaal. Het gaat over inspiratie. Hoe plannen soms worden doorkruist door andere plannen.
Perfect Bagger is een persoonlijk en kwetsbaar stuk. Ik herinner me nu, dat was het eerste verhaal dat gelezen zou worden nadat ik openlijk had gezegd dat ik schrijven zo leuk vond. Het moest dus een goed stuk zijn. Als in: niet slecht. En dat is een ongelukkige bestelling bij het Universum, want die verstaat ‘niet’ niet. Het mooie was, dat ik juist op dat stuk veel reacties kreeg, van ontspanning door herkenning.
Tinker Bell is het gastblog van mijn schoonzusje met puntige oortjes en die volgens mij vliegt als je niet kijkt. (G)een blog vandaag is een blog op verzoek: iemand vroeg me, ‘wil je soms niet gewoon een keertje wil overslaan?’ ‘Dat wil ik wel’, zei ik en toen werden het twee verhalen die dag. Volle Maan, leuk, over de energie van volle manen. De Blond trilogie was erg leuk om te schrijven. Het verhaal hing al in de lucht, maar ik had geen aanleiding om het te schrijven. Na een ontmoeting met een blondine wel. Het was voor mij een verrassing hoe het verhaal zich zou ontwikkelen. Blijkbaar in 3 delen: een persoonlijk relaas en ik hoop, een hart onder de riem voor vrouwen die overwegen hun haar niet (meer) te verven als ze grijs worden. Ode is … een ode. Aan alle kleuren haar, naturel en geverfd.
Zomer! Gaat over de start van de zomer, heerlijk. Een poëtisch stukje voor het eerst. Een Kijkje in de keuken schreef ik 1. omdat ik er zin in had en 2. om het perfectie plaatje op te blazen dat je seizoensovergangen, volle en nieuwe manen alleen kan vieren met edelstenen, wierook en 15 dames in een lange rok. Simpel kan ook, zo simpel dat je bijna moet oppassen dat je het niet over het hoofd ziet. Dan raad ik aan dat je een tijdje een ritueel doet met kaarsen en windrichtingen. Spinnen is eerherstel voor een zin die mijn Censor (innerlijke criticus) had verwijderd uit Zomer. Ik was in dat verhaal zo poëtisch, dat mijn Censor ging gillen, ‘die zin over spinnen moet er uit!’ Later, in Spinnen, zet ik de zin weer terug. Kleine Barbara is sweet en open. Ik beschrijf de kennismaking met mijn inner Artist of innerlijk kind. Hoe bestel ik een huis gaat over de Wet van Aantrekking in de praktijk.
Jeetje wat veel verhalen! Zo voelde ik me ook een beetje in Terugkomen op dingen. Daarin maak ik de balans op: welke onderwerpen heb ik beloofd op terug te komen? Dat blijken er zes en ik tackel meteen de eerste: over engelen.
Yoga is mijn favoriet, direct uit mijn hart en pen op papier en niet aan gesleuteld. Alsof dat verhaaltje al heel lang klaar zat, maar nog niet durfde te springen. En toen het vliegtuig vol zat, moest ze wel. Plof, parachute open en daar was Yoga. Over mijn dochter Carmen. IKEA beschrijft een komische situatie en Siddhartha een prachtig boek. Voor dit en nog veel meer ben ik dankbaar!
En dat is mijn verhaaltje van gisteren. Op naar de laatste 10 foto’s & verhaaltjes binnen het 100 dagen project.
Lees ook: dag 61/100 Narcissen en goudsbloemen van Hella Haasse en dag 67/100 Karma